Jbel Sarho

Woensdag 17 oktober

JBel Sarhro
Ik sta op met keelpijn. Heb slecht geslapen en voel me niet echt lekker. Paracetamol erin want vandaag gaan we met terreinwagens op pad.
JBel Sarhro is een ruig gebied dat zich uitstrekt over een afstand van meer dan 100 kilometer. Het wordt in het westen van de centrale Anti-Atlas gescheiden door de Draavallei en in het noorden van de Hoge Atlas door de Wadi Dadès. JBel Sarhro is het leefgebied van de Aït Atta, van de 17de tot de 19de eeuw de belangrijkste stam van zuidelijk Marokko. Deze halfnomaden zijn nooit onder het gezag van de sultans gekomen en bleven als laatste, tot de Slag bij Bou Gafer in 1933 verzet bieden tegen de Fransen. Ze wonen in ksour (een verstrekt dorp omgeven met muren en torens op de hoeken), maar een deel van het jaar ook in tenten, wanneer ze hun vee naar de zomerweiden brengen. JBel Sarhro is een gebied met steile rotswanden, plateaus en zwartachtige hellingen. Van Noord naar Zuid lopen onverharde wegen die zonder een terreinwagen niet goed begaanbaar zijn. Het is een supermooie tocht en ondanks de keelpijn kan ik toch genieten. We lunchen (picknicken) heel onhandig ergens tussen de rotsen met wat boompjes. We hebben zoals gewoonlijk een Marokkaans brood en wat smeerkaas. Dit ik al 14 dagen iedere ochtend want helaas houden de Marokkanen van zoet. Zoete broodjes en koeken, pannenkoeken met zoet en hele zoete thee. Bijna iedere Marokkaan moet toch wel diabetes hebben!!. We stoppen ook halverwege de Draavallei waar tientallen kraampjes staan waar ze dadels verkopen. Geproefd, inderdaad super lekker maar ik ga ze niet meenemen naar Nederland zoals anderen wel doen. 
In de loop van de dag voel ik me steeds beroerder worden. Ben dan ook heel blij als we via het dorp Nkob eindelijk in Agdz aankomen. Het lukt me om wat soep en wat kip te eten en daarna duik ik mijn bed in.