Volubilis , Moulay Idriss, Chefchaouen

Zondag 7 oktober 2018 Vandaag rijden we via Volubilis, Moulay Idriss naar Chefchaouen. Volubilis is een antieke stad dat ligt tegen een driehoekige uitloper van het Zerhounmassief. De locatie werd bewoond en kwam tot bloei onder de Mauritaanse koningen, van de 3de eeuw v.C tot 40 n.C. Er zijn tempels uit deze periode en een vreemde tumulus blootgelegd. Toen Mauritania in 45 n. C werd geannexeerd door de Romeinse keizer Claudius, kreeg Volubilis de status van een vrije stad. Het werd een van de belangrijkste steden van Tingitana. We lopen een uurtje of anderhalf door de overgebleven gedeeltes van deze stad. Niet verwacht dat het gebied zo groot was en dat we op sommige stukken flink moesten klimmen. Het is warm en op een gegeven moment ben ik ook wel klaar met die rotsblokken. We rijden verder en de weg word steeds hobbeliger en de natuur steeds ruiger. We naderen het Rifgebergte. In Moulay Idriss maken we een stop om het dorpje even te bekijken. Dit helderwit stadje ligt op twee rotsformaties, met daar tussenin, heel opvallend, het graf van Idriss I met zijn groen pannendak. Idriss I was een nakomeling van Ali, de schoonzoon van de profeet Mohammed, en stichtte de eerste Arabisch-Islamitische dynastie van Marokko. Hij stierf in 791 en werd begraven in de plaats die nu zijn naam draagt. Zijn graf is alleen voor Moslims toegankelijk. Dat is trouwens ook zo met een moskee, die mogen wij als niet moslims ook niet bezoeken. Het plaatsje lijkt wel duizend jaar terug in de tijd te gaan. Berbermannen in kledij met als vervoer ezeltjes. Vrouwen zien we sporadisch en als we ze zien dan zijn ze compleet bedekt in de stijl van het Rifgebergte. In Azië mag je iedereen op de foto zetten maar hier mag dat dus niet. Ze geven steeds aan dat we niet mogen fotograferen. Doe je dat wel dan kun je rekenen op een flinke scheldpartij in het Berbers. De vriendelijkheid is dan ver te zoeken. Lucy en ik duiken het locale "mannenterras" op om een colaatje te scoren. Een paar medereizigers sluiten zich bij ons aan. Daarna even lunchen en weer verder richting Chefchaouen. Prachtige hobbelige rit, (dus geen kans om te schrijven). Daar aangekomen krijgen we te horen dat we naar het hotel moeten lopen, blijkt een hele klim te zijn. Ik kan het na zo'n drukke dag niet meer opbrengen om te lopen. Lucy (de bikkel) gaat wel lopen en ik neem haar rugzak over en besluit een taxi te nemen samen met Denise uit de groep. Terwijl we op een taxi aan het wachten zijn krijg ik onverwacht van een oude Berbervrouw verwensingen naar mijn hoofd geslingerd. Ze roept steeds hetzelfde woord, wijst steeds met haar vinger. Als blikken konden doden was ik dood geweest. Ik had geen hoofddoek op dus dat zal het wel geweest zijn. Op dat moment stopt gelukkig een taxi, een super oud barrel, deuren zitten los, alles rammelt maar als die klim zie maakt t me niets meer uit. We checken in, vinden een restaurantje met een prachtig uitzicht over het stadje en na twee keer de oproep voor het gebed te hebben gehoord in stereo duiken we vermoeid ons bed in. Morgen de hele dag de tijd om het plaatsje te ontdekken.